törəmə

1. «Törəmək»dən f. is.

2. is. Nəsil. <Mirzə Cəmil:> Böyük bir törəmənin içində vur-tut fərasətlisi ortancıl əmimin oğlu idi ki, fələk əlimdən aldı. Ə. Vəl.. // Övlad, nəvə-nəticə, oğul-uşaq. <Əmiraslan:> . . Buradakıların çoxu elə mənim öz törəməm deyilmi, arvad? S. R.. <Hümmət Şahmara:> Bəs deyirlər, ot kökü üstə bitər, Əsəd kimi adamdan belə törəmə? B. Bayramov.

3. Hər hansı bir proses nəticəsində törəyən, əmələ gələn şey. Dağ törəmələri. – Torpaq əmələgəlmə prosesi nəticəsində <boz torpaqlarda> yeni karbonatlı törəmələr az müşahidə olunur. «Qarabağ düzünün torpaqları». // Bir şeydə əmələ gəlmiş, törəmiş yeni ünsür, forma və s. Ciyərdə yeni törəmələr. Dilin lüğət tərkibində yeni törəmələr. // Sif. mənasında. Özünə bənzər şeydən əmələ gəlmiş, törəmiş. Törəmə söz. Törəmə kəmiyyət.